Opis: W polu błękitnym na barku podkowy srebrnej krzyż kawalerski złoty. Przy ocelach podkowy zaćwieczone ukośnie takie same dwa krzyże. W klejnocie czarne skrzydło jastrzębia przeszyte strzałą srebrną w lewo. Korona z trzema pałkami (odpowiednimi dla rodu rycerskiego).
Wacław Potocki, "Poczet herbów":
Tenże co i Jastrzębia, początek Dąbrowy,
Prócz że krzyż na wierzch wsadza ze środka podkowy,
Potym przy obu hakach, które z boku wiszą,
Małe ale skuteczne dwa krzyżyki wiszą.
Siła jest w herbach podków, niechaj każdy to wie,
Wszytkie z krzyżem, a każdy inaczej się zowie,
Lubicz, Łada, Jastrzębiec, Białynia z Niezgodą,
Wszytkie z jednego źródła swój początek wiodą,
Pobóg, Tępa Podkowa, Zagłoba z Dołęgą.
I Puchała, Dąbrowa, Łazanki się lęgą.
O których że już na swych miejscach dosyć było.
Tegoż pisać i czytać kilkakroć niemiło.
Herb Dąbrowa jest odmianą i pomnożeniem herbu Pobóg.
Zawołaniem była: "Dąbrowa"
Pierwsza wzmianka o herbie Dąbrowa pochodzi z 1421 r.1 Najwcześniejsze źródło heraldyczne wymieniające herb to datowane na lata 1464–1480 Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae polskiego historyka Jana Długosza. Zapisuje on informacje o herbie wśród 71 najstarszych polskich herbów szlacheckich we fragmencie: „Dąbrowa sagitta cuspide sursum eleuata, geminatam in inferiori parte habens crucem albam in campo rubeo.”2
Herb pojawia się w dziele pt. "Klejnoty" (strona 90, w redakcji Kamyna "Dabrowa tertia"). Opis herbu podany przez Długosza różni sie nieco od odmiany używanej później. W wersji Długosza środkowy krzyż jest srebrny. Wielki polski kronikarz opisał naszych przodków krótko jako "simplices sed audaces" czyli "prości lecz śmiali" (co pozostaje nadal aktualne). Pierwsza pieczęć z Dąbrową pochodzi z roku 1456 (pieczęć Zygmunta z Nowosielc).3
Herb Dąbrowa pochodzi z północnej części Księstwa Mazowieckiego. W XV wieku rozprzestrzenia się na wschód Rzeczypospolitej Polskiej od Litwy po Ukrainę.
Herbem Dąbrowa pieczętowały się m.in. następujące rodziny: Biały, Ciechanowiecki, Damięcki, Dąbrowski, Jabłoński, Jakimowicz, Januszewski, Koc, Kocowski, Kocz, Koczowski, Kostka, Laskowski, Morawski, Podolec, Strumiłło, Zaleski, Zgierski.4
Początki herbu Dąbrowa i związanego z nim rodu heraldycznego to przełom XIV i XV wieku. Najstarsze siedziby rodów pieczętujących się herbem Dąbrowa rozmieszczone są na pograniczu Podlasia i północno-wschodniej części Mazowsza. W latach 1391 - 1425 Podlasie znalazło się we władaniu ks. Janusza I Mazowieckiego. Książę rozdawał rycerstwu swe ziemie pograniczne co wiązało się z feudalnym prawem rycerskim - otrzymujący nadanie rycerze byli zobowiązani do służby wojskowej na koniu z kopią. Nadane dobra rycerz tracił w przypadku niestawienia się na wyprawę wojenną, zarządzoną przez księcia. Dwór księcia Janusza został opisany na kartach „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza. W latach 1409 -1411 książę Janusz I wziął udział w wojnie z Zakonem Krzyżackim. Chorągiew Mazowiecka księcia Janusza złożona z podległego mu rycerstwa przyczyniła się do zwycięstwa pod Grunwaldem. Zgodnie z feudalnym prawem uczestnikami wielkiej bitwy w Chorągwi Mazowieckiej byli też rycerze herbu Dąbrowa. [9]
Źródło: Starodawne prawa polskiego pomniki, Kraków 1870, VII nr 1583, s. 597
Z 10 włók szlachcic miał wystawić rycerza na koniu zbrojnego, z 5 włók - pieszego z uzbrojeniem.
W spisach około 1560 roku występuje około 15 Koców - wiec przeliczając wychodzi około 150 włók - czyli około 2500 ha / 25 km2 / 5x5km
Źródło: ???